Toen een collega van me iets meer dan 10 jaar geleden een secretaris zocht voor een telbureau bij de verkiezingen in Diest deed ik dat met plezier. Toen ik het jaar daarna opnieuw opgeroepen werd door de gemeente, vond ik dat ook geen probleem.
Ik verhuisde van Scherpenheuvel-Zichem naar Tienen, en werd bij de eerstvolgende verkiezingen opnieuw opgeroepen, als secretaris in een telbureau. Bij de volgende verkiezing werd ik zowaar opgeroepen als voorzitter van een stemopnemingsbureau. Wauw! Promotie!
Ik deed mijn werk duidelijk goed ben ik sindsdien voor alle verkiezingen opgeroepen. Federale Verkiezing? Check. Europese? Check! Vlaamse? Check! Provinciale? Check? Gemeentelijke verkiezingen? Check!
Zo was ik al van de partij in 1999,2000, 2004, 2006, 2009 en 2010. Alhoewel ik langzaamaan hoopte dat men me niet langer zou oproepen, was het tot en met 2009 steeds een redelijk prettige ervaring. Ik leerde ook enkele interessante mensen kennen, wat veel belangrijker is om te onthouden dan de zeurpieten die komen klagen over de stemplicht en de 'zakkenvullers in de politiek', alsof ik in hun gezanik geïnteresseerd zou zijn.Mijn bodylanguage was nochtans duidelijk, dacht ik.
In 2010 werd ik opnieuw opgeroepen als voorzitter van een stemopnemingsbureau. Dat is me toen tegengevallen. Het niveau van de bijzitters was bedroevend laag, in tegenstelling tot de vorige verkiezingen : een naam opzoeken in een alfabetisch gerangschikte lijst was onbegonnen werk en uiteindelijk heb ik alle stembiljetten zelf moeten natellen (bij de eerste telling ontbraken er zomaar eventjes 30 stembrieven). Indien ik geen beroep had gedaan op mijn schoonbroer als secretaris had ik wel een week nodig gehad om de fouten van de bijzitters recht te zetten.
Vorige week ontving ik opnieuw een brief van de Vrederechter. Hij verkondigde het blijde nieuws! Ik mag opnieuw optreden als voorzitter, dit keer van een telbureau. Ik hoop dat mijn bijzitters hier wél kunnen tellen, anders wordt het moeilijk.
Ik vrees dat ik mij nog een tijdje zal moeten vrijmaken. In 2009 vertelde ik twee, wat oudere voorzitters dat het de vierde of vijfde keer was dat ik opgeroepen werd voor de verkiezingen, en dat ik hoopte dat het nu wel ongeveer zou gedaan zijn met die oproepen.
Ze begonnen beiden te lachen. "Hier in Tienen ben je voorzitter 'ad vitam'.
Mij hebben ze altijd verteld dat je jurist of leraar moet zijn om als voorzitter 'gekozen' te worden. Ik heb het zelf dan ook nog niet verder gebracht dan bijzitter-in-reserve-die-terug-naar-huis-mag :-)
ReplyDeleteIk ben burgerlijk ingenieur, dat vinden ze blijkbaar ook erg tof.
DeleteDie kan tellen, zullen ze gedacht hebben ;-)
DeleteEn ik zou dat zo graag eens doen...
DeleteJe kan jezelf opgeven als vrijwilligster bij de voorzitter van het kantonhoofdbureau (ik denk wel dat je dan niet op een lijst mag staan).
DeleteIk had in 2009 één vrijwillige bijzitter, dat was toen erg fijn.
Als je 4 bijzitters hebt zich een beetje inzetten en geen 4 uur zitten te zeuren omzet ze een halve vrije dag hebben verloren, is het best fijn. Ik probeer alles wat ik doe goed te doen, en als je dan moet samenwerken met mensen die het allemaal niet interesseert is de pret er snel af.
In een telbureau zijn de bijzitters meestal leraars en ambtenaren, ik heb er alle vertrouwen in dat het opnieuw erg fijn wordt.