Prioriteiten

Iedereen vind zich een veilige chauffeur (de anderen zijn het probleem). Ik ben daarin geen uitzondering, met dat verschil dat ik me wel strikt aan alle regels houd. Ik rijd dit jaar 20 jaar met de wagen zonder één bekeuring (ik tel dan de occasionele parkeerboete wegens verlopen parkeerschijf na niet mee).

Dat vele mensen (collega's en familie) daar af en toe smalend over doen, neem ik er met de glimlach bij.
Wanneer ik bij werken op de autostrade soms de enige ben die zich aan de aangepaste limiet lijkt te houden haal ik mijn schouders op.
Dat hier of daar een randdebiel mij in het gevaar brengt omdat ik 50 rijd waar ik 50 mag rijden, en vlak achter me aan komt rijden, dat gaat me veel moeilijker af. Maar één van mijn goede voornemens van dit jaar was me daar niet meer aan te ergeren, en dat gaat me beter af dan verwacht.

Sinds 2005 werk ik benedens de taalgrens, en rijd ik dagelijks langs een echte dodenweg. Ik kan zo 10 plaatsen aanduiden op die route (60 km) waar gedurende die 7 jaar een dodelijk ongeval gebeurd is.

Volgens de geschreven lokale pers zijn de bomen langs grote delen van de weg de boosdoeners, maar veiligheid start in de eerste plaats bij een veilig verkeersgedrag.
Nationaal vallen er nog steeds meer dan 800 verkeersslachtoffers per jaar, die door velen fatalistisch als een soort van 'collateral damage' van onze mobiliteit worden beschouwd, ook al bewijzen al onze buurlanden dat het véél beter moet kunnen.

Wat ik vandaag zag, onderstreepte de vaak laconieke houding ten opzichte van verkeersslachtoffers..

Op terugweg van mijn werk zag ik in mijn achteruitkijkspiegel de blauwe lichten verschijnen van een prioritair voertuig. Zodra de politiecombi naderde maakte ik plaats en de combi raasde me aan hoge snelheid voorbij. 'Dat is dringend, dacht ik. Benieuwd wat de reden van de interventie is'.
In dit geval liet het antwoord niet zo lang op zich wachten. Terwijl ik ook nog een MUG liet passeren, zag ik in de verte meerdere wagens met knipperlichten, geparkeerd aan de kant van de weg.

Bij één van de vorige ongevallen was ik getuige van hulpverleners die in het midden van de weg  (tevergeefs) trachtten een slachtoffer te reanimeren . Dat beeld staat nog op mijn netvlies gebrand. Ik probeer dus zo weinig mogelijk rond te kijken. Toen een agent me gebaarde dat ik mocht doorrijden  zag ik (de benen van) een slachtoffer achter een wagen met meerdere hulpverleners rondom het slachtoffer en aan de overzijde een zwaarbeschadigde wagen waarop volgens mij het zadel van een motor lag. Enkele meters verder werd ik nog even opgehouden door een andere wagen en keek naar rechts en zag een man heel minutieus (met zijn neus als het ware op zijn voertuig) zijn motorkap controleren op mogelijke schade, terwijl op nog geen 50 m afstand iemand voor zijn leven lag te vechten. Het geeft eigenlijk perfect weer in wat voor wereld we leven.

Ik hoop in ieder geval dat er eind deze week geen bloemen liggen aan de kant van de weg  ...