Flashback 2

Het ouderlijk huis was een boerderij. Naast de grote tuin met boomgaard lag niet alleen een wei vol koeien, maar ook een grote grasvlakte en een bos. Op de weide vol koeien na allemaal vrij toegankelijk voor mijn 3 broers en mijn zus. Mijn moeder ondernam verwoedse pogingen om de tuin te verzorgen (naast het opvoeden van 5 kinderen) maar geen van ons was daar in geïnteresseerd. Het gras afrijden of wieden werd als een straf beschouwd. Wij speelden liever in de weide, op zoek naar de dikste  sprinkhaan of speelden een wedstrijdje 'wespen vangen'. De 'genoffels' (anjers), 'Rhododendron' en 'Salvia' interesserden ons niet. We klommen om ter hoogst in de bomen. In de beek zaten watersalamanders en kikkers bij de vleet. Af en toe vonden we een hazelworm. Wie heeft dan bloemen in de tuin nodig? Neen, de (huis)dieren interesseerden ons dan veel meer  (schapen, konijnen, kippen, eenden, fazanten, vogels, vissen, hond en een schildpad passeerden allen de revue).
Wij speelden voortdurend buiten, met de luxe dat onze woning in een doodlopende straat lag, en ons huis het laatste huis was, 150 m afgezonderd van de dichtsbijzijnde buren.
Het fruit van de boomgaard was een soort evidentie, waar ieder jaar opnieuw volop van gegeten werd.

Toen mijn ouders verhuisden naar de dorpskern, en ik op kot zat te studeren, begon ik me meer in de tuin te interesseren. In die mate dat wanneer ik op zoek ging naar een eigen woning een grote tuin op het verlanglijstje stond. Uiteindelijk beslisten praktische beslommeringen er anders over en kwamen we terecht in een huis met een tuin van 5a. Weken lang werkte ik aan een aangepast plan van een tuin met brede borders. Ik verslond verschillende boeken over tuinontwerp en planten.


Onze buurman was een verwoed tuinier. Zijn tuin werd ingenomen door een moestuin. M. was terecht fier op zijn 'schoon legumme', maar daar werd een enorm arsenaal aan chemicaliën voor aangewend.  
In het begin gebruikte ik ook nog chemicaliën in de tuin, maar de bijna karikaturale aanwending van herbicides, fungicides en insecticides van mijn buurman opende mijn ogen. Ondertussen begonnen onze kinderen in de tuin te spelen, en wou ik ieder contact met gifstoffen vermijden.
Zo begon ik, gewapend met een stekkedoosje, samen met mijn zonen de beemden af, op zoek naar lieveheersbeestjes die ik dan los liet in de tuin. Verder leek tuinieren me wel af te gaan, want ook de moeilijke planten die ik aanplantte groeien zonder moeite.

Daarna verhuisden we naar Tienen. Opnieuw hetzelfde verhaal, na maanden zoeken naar een huis met grote tuin werden we verliefd op een prachtig herenhuis in het centrum met een piepkleine tuin. Onze vrienden vroegen nog of dat wel zou lukken... Daar kwam het verzamelvirus bovendrijven : in een mum van tijd stonden er meer dan 100 hostavariëteiten in de tuin. 

En zoals reeds eerder aangegeven sloeg het verzamelvirus door een bosaardbei over op fruit. 4 Perenbomen, 4 druivelaars, 2 kiwibessen, 3 braambessen/bozen, 4 frambozenrassen, 2 blauwbesplanten, 5 vijgenboompjes en 7 stekelbessen in een tuin van 0,5 a. Waar ook nog eens 100 hosta's in pot stonden. Opnieuw werd voor al deze planten op vrij korte termijn wat naslagwerken doorgelezen. Maar daardoor nam ook de wens om nog meer fruit aan te planten toe. Ik had meer plaats nodig, een grotere tuin vooral, en toen ik daar MadaMasj over aansprak, bleek zij dat ook wel te zien zitten.
Dus zitten hebben we sinds twee jaar een grote tuin. In plaats van woekeren met plaats kan ik nu naar hartelust woekeren met planten.
En hebben w eigenlijk spijt dat we onze kinderen niet al véél vroeger een grote tuin om in te spelen hebben geboden.