Pluimvee

Achteraan in de tuin wonen de kippen, 'de dames' zegt mevrouw SuperMasj . Ik wou absoluut een ras uit de 'levend erfgoed' lijst hebben, maar ik wou er niet mee kweken. Dus zocht ik een goed beschikbaar ras zodat ik me niet moreel verplicht zou voelen om er toch mee te kweken. En échte kippen, geen krielen, omdat ik ook niet iedere twee weken met broedse hennen opgezadeld zou zitten. Zo kwam ik uit op brakels.

Ze zijn met zijn vijven. Sylvio, Joëlle, Laurette, Trinny en Susannah. Eén goudbrakelhaan, 2 goudbrakelhennen en 2 zilverbrakelhennen.

Sylvio was de reservehaan bij een kweker van brakels. Hij zat in een ren zonder hennen, terwijl alle andere hanen wel drie hennen toegewezen kregen. Hij mocht vanop de tribune toekijken... Zijn enige hoop: een andere haan die niet vruchtbaar was. Maar aangezien ze allemaal vruchtbaar waren, mocht de haan weg en zo vond hij een onderdak in de Fruitberg. Dat onderdak had een veel grotere ren (met gras) en één hen meer dan de toompjes bij de kweker. Wie laatst lacht best lacht zeggen ze dan, en hij probeert zijn schade hier serieus in te halen. Initieel was de naam 'Elio'  voorzien, maar 'Sylvio' bleek beter te passen bij deze testosteronbom om twee poten.

Joëlle en Laurette (goudbrakelhennen) gedragen zich helemaal anders dan Trinny en Susannah (zilverbrakelhennen). Ze zijn vrij schuchter en gaan ook bijna een uur  vroeger op stok. Trinny en Susannah zijn veel brutaler en komen uit de hand eten. Hun naam (ik had eerder Monica en Annemie in gedachte) hebben ze te danken aan onze jongste, want ze kakelen net even hard..

De kriekelaar en kerselaars zijn in de kippenren geplant met het oog op biologische bestrijding van de kersenvlieg. Maar één van de zilverbrakels lust blijkbaar wel een fris kersenblaadje...

De ren is opgetrokken uit kastanjehouten hekken, en daar heb ik eigenlijk al wat spijt van: het is wel mooi, maar je kan de kippen amper zien. 150 cm hoogte blijkt hier te volstaan om de (gekortwiekte) dieren binnen te houden.

Waar ik uitermate tevreden van ben is het nachthok. Dat staat op poten van kastanjehout (palen van 160 cm die 100 cm in de grond geslagen zijn). Het hok poetsen is een makkie: deur openmaken, kruiwagen eronder zetten en alle bodembedekking in de kruiwagen trekken met een aftrekker. Bij regen schuilen de kippen onder het dak, en er kan ook geen ongedierte onder het hok leven.

Verder is de VSB (automatische kippenhokopener) een luxe,  werkt hier nu al 3 maanden foutloos. Maar daar kan je hier meer over lezen.

Eieren? Bijna twintig per week, en dat is eigenlijk (veel) meer dan voldoende voor eigen gebruik. Verder verwerken ze aardig wat keukenafval, verrijken ze mijn compost en zijn ze een onderdeel van het biologisch beheer van de tuin. Want zo af en toe mogen ze heel de tuin rondwandelen, op zoek naar slakken en andere.